YAPRAK GİBİ…

TOMRİS TOLA
tomristola@gmail.com

Renklerim gün batışı, yeşille vedalaştım. Dökülme vaktim geliyor. Bir yol daha bitişe yaklaşıyor. Henüz son değil biliyorum. Yaşadıklarım ya da yaşayacaklarım da ilk değil. Tek de değilim. Onlarcayım hem içimde hem dışımda. Benden öndekileri görüyorum. Arnavut kaldırımı üzerinde, rüzgârla savruluşlarına tanığım her sonbahar. Kuruyup, bir kız çocuğunun ellerinde çıtır çıtır parçalanışlarını ya da saklanmak üzere, bir kitap arasına özenle yerleştirilişlerini izleyeceğim. Belki de o, ben olacağım.

Korku mu? Hayır, artık korkmuyorum. Benden öncekiler korkmadı. Benden sonrakiler de korkmayacak. Dedim ya ilk değil yaşadıklarımız. Ama bir sır vereyim. Eskiden bilmediğim şeylerden, acıdan kaçardım. Canımı yakabilecek her şeyden uzak durmaya çalışırdım. Ben daha hızlıyım sanırdım, olasılıklara karşı önceden yapacak hep bir eylemim olacak. Değilmiş. Gördüm ki kaçarak koruyamıyorum kendimi. Ön göremediğimiz şeyler hepimiz için eninde sonunda gerçekleşiyor. Acı, önce yeşerip sonra sarardığımız her sürecin bir parçası umut gibi.

Zor da olsa ben de acıyı kabul etmeyi öğrendim.

Kabul et, ancak ona odaklanma hatasına düşme. Çünkü bakışını nereye çevirirsen orası parlar, var olur. Düşünsene, dalından ayrılıp taşa, toprağa değdiğinde parçası olduğun ağacı göreceksin tüm dallarıyla, çiçekleriyle. Bildiğin; ama görmediğin her şey senin için tekrar canlanacak.

Bilmediğin neler keşfedeceksin baktığın her yeni yönde.

Çünkü yere düştüğünde ölmezsin. Hislerin, duyguların yok olmaz bir anda. “Nasılsa artık bir şey hissetmediğini” aynı dalı paylaşmadığın, yabancı bir çift göz düşünür anca. Yanlıştır. Yaprağını döken ya da dalı kesilen ağaç ölmediği gibi, sen de düşmekle ölmezsin. Bir yol biter, bir döngü tamamlanır; ama bu “son” demek değildir. Zaten sona vardığını genelde bilmezsin. Her “Bitti.” dediğinde, kendini yeni bir başlangıçta bulmadın mı?